Όλα τα ποιήματα αυτής της ποιητικής συλλογής είναι σαν τα κλαδιά ενός δένδρου. Φαίνονται μεν αυτόνομα και ανεξάρτητα μεταξύ τους, αλλά συνθέτουν μια συνεκτική και ενιαία μορφή, νοηματοδοτώντας το ένα το άλλο. Έχουν σαν κορμό, την κοινή τους αφετηρία, την πένα της Μαρίας Μπονάτσου και τροφοδοτούνται από τις ίδιες ρίζες. Τρέφονται από το φως της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης και το δροσερό ποτάμι της οικογενειακής ζωής, ενώ φυτρώνουν στο έφορο χώμα της ελληνικής υπαίθρου και συγκεκριμένα του πανέμορφου Ξυλοκαστρού του νομού Κορινθίας. Το μεγάλο κουβάρι των ριζών αυτού του δέντρου, που τρέφει το δέντρο-ποιητή και τα κλαδιά-ποιήματα δεν είναι άλλο από την αγάπη.