W roku 1827 botanik szkocki Robert Brown badał pod mikroskopem ruchy pyłku kwiatowego zanurzonego w wodzie. W swoich doświadczeniach Brown próbował różnych cząstek wziętych z zasuszonych roślin. Wszystkie one poruszały się w wodzie. Podejrzewał zatem, iż są one żywe, bo się ruszają. Zaczął więc eksperymentować z cząstkami, które na pewno nie były fragmentami czegoś, co kiedykolwiek żyło. Badał więc pył uzyskany po rozkruszeniu kamienia. Podobno stosował nawet pył ze Sfinksa z Egiptu. To stąd zapewne Sfinks może mieć ubytek nosa. Ku jego zdumieniu, wszystkie badane w wodzie cząstki wykonywały ruchy. Ruch ten, obecnie nazywany ruchem Browna, jest spowodowany losowym przemieszczaniem się molekuł samej wody. Zderzają się one z pyłkiem i wprawiają go w ruch. Zachowanie się malutkich cząstek pyłku w wodzie nie ma nic wspólnego z życiem. Przejawiają one jednak jedną z istotnych afirmacji życia. Jest nim ruch. Brown myślał, że cząstki żyją. Ruchy Browna mogą być postrzegane, jako pierwsze eksperymenty ze sztucznym życiem.