De gehele Marcel Sturing-serie in 1 Volume (Politieroman)
- Een Verstilde Hardloper
- Een Verborgen Patroon
- Een Leeg Bestaan
- Een Klein Einde
Politieagent Marcel Sturing beleeft verschillende avonturen. Van een lijk zonder identiteit, een seriemoordenaar, gruwelijke moorden gefilmd en geplaatst op het internet tot en met de raadselachtige verdwijning van een nachtclubzangeres.
(De vier delen zijn ook los als e-book verkrijgbaar)
Zie hieronder fragmenten uit de vier delen.
Een Verstilde Hardloper:
"Het lijk lag er vreemd bij. Half op zijn zij. Een hardloper maar dan verstilt, bevroren tijdens het rennen. Neergelegd in een greppel, op de schuine kant ervan. Een naakte hardloper… met twee kogels in het lichaam.
Hij keek om zich heen. Een lange zandweg, omringd door weilanden en bomen. In de verte een kerktoren. Het was stil, opvallend stil. Een zachte zon scheen aan een onbewolkte hemel. Een mooie lenteochtend.
Hij stak een sigaret op. Zou hij ooit ook nog wel eens mee stoppen maar pas na zijn pensioen waarschijnlijk. Of, misschien in een andere baan. Daar zat hij de laatste tijd vaker over na te denken. Maar, in een realistischer bui wist hij dat dat ook geen optie was. En zijn pensioen was nog ver weg. Dan maar doorroken…"
Een Verborgen Patroon:
"‘Een seriemoordenaar? Maar dat is toch iets Amerikaans?’ Suzanne keek de commissaris verbaasd aan. ‘Wij hebben in Nederland toch nog nooit een seriemoordenaar gehad? Serieverkrachters, dat wel maar…’
De commissaris keek op van achter zijn papieren. ‘We hebben 18 moorden die allemaal met elkaar in verband staan. Lijkt me een serie.’
Marcel Sturing staarde voor zich uit en dacht even na. ‘Ehm, het Beest van Horkstede… Nee, Harkstede. Dat was een Nederlandse seriemoordenaar. Willem van Eijk of Van Eck… zoiets. Vijf moorden, vrij recent nog. Er zijn er genoeg hoor maar meestal niet met zo veel slachtoffers.’"
Een Leeg Bestaan:
"Hij reed langzaam de straat in. Nergens een parkeerplek vrij… dan maar op de stoep. Hij parkeerde zijn auto half op het trottoir en stapte uit. Hij telde drie politieauto’s, vijf agenten op straat. Hij liep naar het groepje toe. Eén van hen kwam op hem afgelopen. Machielsen? Michielsen? Een nieuwe jongen, sinds een maand werkzaam op het bureau.
‘Goedemorgen inspecteur. Hopelijk heeft u goed ontbeten want het is geen fijn gezicht. Veel bloed vooral.’
‘Een tijdje terug alweer, maar vertel.’
Ze liepen samen naar de entree van het flatgebouw. Machielsen of Michielsen somde op: ‘Een vrouw, begin 40. Bruut vermoord. Meerdere malen verkracht, voor of na haar dood. U ziet het zelf wel. Maar ik zou even diep ademhalen als ik u was, voor u naar binnen gaat.’"
Een Klein Einde:
"Een nachtclub in Amerikaanse stijl. Hoewel, eerder Berlijn… eind jaren twintig, begin jaren dertig. Aan één kant van de ruimte een grote bar, aan de andere kant een podium. Voor het podium veel tafeltjes en nog meer stoelen. Ronde tafeltjes waardoor het geheel hem opeens weer deed denken aan een western saloon.
Hij rook een geur van sigaretten, en zweet. Dorre lucht van de vorige avond, hoewel… afgelopen nacht eigenlijk. Slechte ventilatie… Of ze waren nog maar net een paar uur dicht.
De eigenaar, niet blij met de politieaanwezigheid, had zich boos terug getrokken. De club zou minimaal een dag gesloten zijn. Misschien zelfs langer."
