In het midden van een drukke bar in ons stadje in Alaska, kruipt mijn vervreemde vrouw tegen me aan alsof we nog steeds een gelukkig stel zijn.
Begrijp me niet verkeerd, we waren ook een gelukkig stel — voordat ze me een jaar geleden verliet. We waren al sinds de middelbare school geliefden, waarvan iedereen dacht dat ze voor altijd samen zouden zijn. Dat dachten wij ook, daarom waren we kort na ons afstuderen getrouwd.
We hadden een goed huwelijk. Totdat ze me verliet zonder een echte verklaring.
Nu is ze terug — en dit is de echte knaller — ze heeft geheugenverlies en ze denkt dat ik nog steeds haar man ben. Technisch gezien ben ik dat ook, hoewel de scheidingspapieren al bij mijn advocaat liggen.
Zodra we die herinnering bovenhalen, is het sayonara, want er bestaan hier geen tweede kansen. Maar zoals je waarschijnlijk al doorhad, ging het niet helemaal zoals ik had gepland.
