Ferðamerkjamálarinn sem var að mála aftur skiltið "Blómkálið" naut vel áunnins hvíldar frá vinnu sinni. Á gamla borðinu undir skugga álmanna stóru samlokurnar og stór ostsneið beið í óbundnu vasaklút Þangað til að Þorsti hans ætti að vera fullnægt. Hinum megin við borðið, elsti maðurinn í Claybury, teiknaði varlega í langa leirpípu, snéri litlu og eftirsjáandi auga að gamla skiltinu. "Ég hef drukkið bjórinn minn undir honum í nærri sjötíu ár," sagði hann og andvarpaði. "það er leitt að Það gat ekki ha staðið í minn tíma." Málarinn ýtti smám saman fleyg samloku í munninn og leit á hann meðlát. "það er allt í gegnum tvo unga herra eins og var að fara í gegnum áður fyrr fyrir mánuði eða tveimur," hélt gamli maðurinn áfram; "Þeir sögðu Smith húsráðanda að Þeir hefðu verið að leita út um allt eftir" blómkálið "og Þegar Smith sýndi Þeim skiltið sögðust Þeir halda að Það væri" George fjórði "og mjög góð líking, líka. " Málarinn hló og leit aftur á gamla skiltið; Þá, með taugaveiklun hins sanna listamanns, leit hann á sinn eigin. Einn eða tveir skuggar - Hann henti fótunum yfir bekkinn og tók upp burstana. Á tíu mínútum hefði ákafasti tryggðarmaðurinn horft einskis á líkindi og með andvarp við gildrurnar sem herjuðu á listamanninn sneri hann aftur til truflunar máltíðar sinnar og fagnaði húsinu fyrir meiri bjór. "það getur enginn mistakað skiltið Þitt fyrir annað en blómkál," sagði gamli maðurinn; "Það lítur nógu vel út að borða."
