Τὸ βιβλίο αὐτὸ τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς μας Ἀρχιμανδρίτου Πέτρου ἀποτελεῖ ἐπαυξημένη ἔκδοση τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς ποὺ συνέγραψε γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στὸν Γέροντα Σωφρόνιο. Ὄντως ὁ Γέροντας ἦταν κατ᾽ ἐξοχὴν ἄνθρωπος στὸν ὁποῖον ἐνοικοῦσε πλούσια ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴ χάρη τοῦ λόγου ποὺ συνελάμβανε καὶ κυοφοροῦσε στὴν καρδιά του ἐπιτελοῦσε τὴ δημιουργικὴ διακονία του ὡς Γέροντας καὶ καθοδηγητὴς πολλῶν ψυχῶν. Ἔχοντας τὴν ἐμπειρία τῆς θεωρίας τοῦ ἀκτίστου Φωτός, κατανοοῦσε τὴ θεολογία ὡς τὴν κατάσταση τῆς ἐν τῷ Θεῷ διαμονῆς. Ἡ θεολογία ἦταν γι᾽ αὐτὸν ἡ διήγηση τοῦ γεγονότος τῆς συναντήσεώς του μὲ τὸν Χριστὸ κατὰ τὴν ἁρπαγὴ καὶ τὴν ὅραση τοῦ Θείου Φωτός. Ὅπως γράφει ὁ ἴδιος: «ἡ πραγματικὴ θεολογία δὲν εἶναι ἐπινόηση τοῦ ἀνθρωπίνου λογικοῦ ἢ ἀποτέλεσμα κριτικῶν μελετῶν, ἀλλὰ ἐκμυστήρευση γιὰ τὴν ἀνώτερη ἐκείνη ὕπαρξη, στὴν ὁποία εἰσῆλθε ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἡ θεολογία τότε εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἀναζωπυρώνει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅποιος τὸ ἀπέκτησε, γίνεται «φωστὴρ ἐν κόσμῳ» καὶ κατέχει «λόγον ζωῆς».
